PC 2/12 Rotsvast

Chrissi Island

In September 2014 zijn mijn vrouw en ik op vakantie geweest op Kreta. Tijdens deze vakantie hebben we een aantal excursies gedaan. De verslagen van deze excursies had ik, liggend aan het zwembad, al geschreven maar voor de foto’s had ik, door omstandigheden, nog geen tijd gehad. Eindelijk zijn de foto’s bewerkt en geschikt voor publicatie, en ik wil ze jullie niet onthouden.

Sunshine Blogger Award

10 september 2014 werd ik door Anna genomineerd voor de Sunshine Blogger Award. Schrijf ik dat nou goed, september 2014? Ja, september 2014. Dan is het hoog tijd dat ik er eens wat mee doe.

De regeltjes met betrekking tot deze Award zijn als volgt:
1. Show het logo van de Award.
2. Uit je waardering naar de blogger die jou genomineerd heeft.
3. Deel 7 feitjes over jezelf.
4. Nomineer 15 bloggers en link naar hun site.
5. Contacteer deze bloggers en laat ze weten dat ze zijn genomineerd.

1. Het Logo.

2. De dankspeech.

Als je de award shows ziet moet je de hele wereld bedanken voor je award. Gelukkig is voor mij nu maar één wereld van belang en dat is “De Wereld Van Anna“. Dat maakt voor mij een stuk makkelijker.
Anna (Charissa) bedankt voor deze award. Je hebt er even op moeten wachten, maar uiteindelijk is het blogje er toch gekomen.

3. De feiten

3.1 Anoniem

Bijna iedereen weet dat ik anoniem blog en dat mijn naam geen Adam is. De reden dat ik anoniem blog is de vrijheid die daar bij hoort. Ik kan schrijven over wie ik wil en wat ik wil. Ik hoef niet bang te zijn dat familieleden of collega’s het lezen en zich beledigd voelen over wat ik schrijf.
De anonimiteit hoeft van mij maar een kant op te gaan, dat mijn blog niet gevonden kan worden door te zoeken op mijn naam. Ik vind het niet erg wanneer een van mijn volgers er achter komt wie ik ben. Met een beetje moeite en wat speurwerk is mijn ware identiteit al te achterhalen.
Voor degene die het wil weten, mijn echte naam is Frans. Zie maar hoe je me in het vervolg aanspreekt. Met Adam, met Frans of met iets anders, het maakt mij niet uit.

3.2 R’dam – A’dam

Ik ben geboren in Rotterdam. In een stukje Rotterdam dat na de oorlog neer gezet is als noodwoningen. Een stukje Rotterdam dat niet meer bestaat.
Ik woon nu in Amsterdam. Hoe komt een Rotterdammer in Amsterdam terecht vraag je je misschien af. Door eerst zeven jaar ergens in een klein dorp op de grens van Zeeland te wonen. Nadat we ons besefte dat we bijna elk weekend in een stad rondliepen besloten we weer naar een grote stad te verhuizen. En waarom dan niet naar Amsterdam.
Ik hoor heel vaak mensen zeggen dat ze nog niet dood gevonden willen worden in Amsterdam. Ik heb het zelfde, ik wil er ook niet dood gevonden worden. Ik wil er leven.

3.3 Hobbies

Ik heb twee grote hobbies. Nou ja hobbies, het zijn meer twee grote passies.
Mijn eerste passie is sciencefiction. Sciencefiction in de ruimste zin van het woord. Als ik alle tijd van de wereld had gehad dan had ik elk SciFi boek gelezen en elke film en serie gekeken. Ik heb er al een aantal blogjes aan gewijd en als het aan mij ligt komen er meer.
Mijn tweede passie is fotografie. Ook dit hebben trouwe lezers al voorbij zien komen. Ik ben zelfs gestart met een soort van cursus “kijken” als basis voor het maken van mooie foto’s. Helaas is dit door omstandigheden ook tijdelijk stil komen te liggen. Net als het plaatsten van foto’s op mijn foto-blog. Maar wees gerust, binnenkort komen er weer foto’s langs. Te beginnen met de vakantie foto’s van mijn laatste grote vakantie. En die was toevallig ook in september 2014. De teksten heb ik al, ik moet alleen de foto’s nog selecteren en bewerken.
Deze twee passies worden bedreigd door de opkomende passie van het bloggen. Het bloggen kost zoveel tijd dat de andere twee passies een beetje in de verdrukking komen. Hoog tijd om prioriteiten te stellen en een stukje timemanagement uit te voeren.

3.4 Huisdieren

Ik hou van dieren maar dat betekent niet dat ons huis krioelt van de dieren. Dat hoop ik niet tenminste. We hebben maar twee huisdieren. We hebben een kat genaamd Boris. Boris een een rode je-weet-wel kater. Voor de verhuizing naar Amsterdam was Boris een echte buiten kat die een gevecht niet uit de weg ging. We maakte ons dan ook zorgen of het wel goed zou gaan na de verhuizing. Tot onze verbazing paste Boris zich zonder problemen aan aan een leven in huis.
Naast Boris hebben we Max. Max is een husky. Een mooie husky, dat compliment krijgt hij (ik) regelmatig wanneer we samen buiten lopen. Ik denk soms dat er iets mis is met zijn oren, waarschijnlijk is hij Oost-Indische doof. Als we buiten lopen dan beweegt hij met zijn kop en draaien zijn oren, en duikt hij in het gras om er vervolgens uit te komen met een muisje. Horen kan hij dus prima, alleen met luisteren heeft hij wat moeite.

3.5 Draken

Ik ben gefascineerd door draken. Ik heb zelfs een flinke collectie draken hier in een vitrine kast staan. Hier een kleine selectie.


De meeste mensen snappen mijn fascinatie voor draken niet en ik kan het ook niet uitleggen. Het is zo en het blijft zo. Ze moeten er maar mee leren leven.

3.6 Reizen

Ik hou van reizen naar verre, vreemde landen. Hoewel die landen met alle informatie die te vinden is op internet lang niet zo vreemd meer zijn als vroeger. En beide passies die ik hier boven genoemd heb zijn gelinkt aan reizen. Het lezen van een goed SciFi boek is ook een reis naar een verre en vaak heel vreemde wereld. En bij mijn aardse reizen kan ik helemaal los gaan met mijn fotografie passie. Misschien moet ik niet alleen blogjes maken van mijn laatste vakantie maar ook van eerdere vakanties. Foto’s zat.

3.7 Geloof

Er is mij wel eens gevraagd of ik gelovig ben. Dat is een lastige vraag. Officieel ben ik Rooms Katholiek, maar dat is alleen een labeltje dat bij je geboorte omgehangen wordt door je ouders.
Als ik mijn verstand gebruik dan moet ik concluderen dat er weinig wetenschappelijk bewijs is voor het bestaan wat dan ook. Geen goden, geen geesten, geen hiernamaals, geen reïncarnatie, niets.
Maar als ik mijn hard laat spreken dan denk ik dat er wel iets is. Ik weet niet wat maar mijn hart zegt dat er iets is. Wat geloof betreft laat ik meestal mijn hart spreken dus de conclusie is dat ik een “ietsist” ben.

4. De nominaties.

15 bloggers nomineren, ben je gek. Een Award moet je verdienen en niet bij de Albert Heijn cadeau krijgen. Als het echt genomineerden zouden zijn dan kan ik het nog begrijpen, maar eigenlijk kies je gewoon winnaars van de prijs.
En als ik dan blogs ga nomineren dan krijgen we het volgende probleem: als ik kijk naar mijn favorieten blogs dan hebben de meeste de award al gehad. Misschien dat er een blog is dat de award nog niet gehad heeft, jammer dan. Ik ga geen blogs nomineren.

5. Epiloog

Misschien wel een lang blogje en mijn trouwe bloggers wisten het meeste al maar ik hoop dat ik jullie niet teleur gesteld heb. Vooral Anna en Narda, die heel benieuwd waren wat ik er van zou maken.

PC 1/12 – De Worstelaars

Ik voel me uitgedaagd.

Zondag plaatste Narda op haar blog haar eerste inzending voor een foto uitdaging: PC 1/12 de Kameleon. Ik plaatste een reactie en vervolgens werd er wat heen en weer gereageerd tussen Narda en mij. En uiteindelijk voelde ik mij uitgedaagd. Niet zo zeer door Narda als wel door mijzelf.

Weekly Photo Challenge : Texture

Vorige week schreef ik over de award die ik met mijn foto blog gekregen had. Naar aanleiding van die award heb ik besloten om (een deel van) de foto’s die ik daar plaats ook hier te laten zien. Op mijn foto blog plaats ik maar één foto per bericht, hier zal ik de foto’s verzamelen en meerdere foto’s in een bericht zetten. En misschien koppel ik er gelijk wat foto tips aan.
De vijf personen die beide blogs volgen zullen helaas foto’s vaak twee keer zien. Ik hoop dat jullie dat niet erg vinden.

Mislukt

Eindelijk zijn we zover. We hebben rond gekeken en zien iets dat de moeite waard is om te fotograferen. We pakken de camera, richten die op het onderwerp en drukken af. En oeps er gaat iets fout. Heel veel mensen drukken dan snel op de delete knop want de foto is mislukt. Niet doen, laat de foto lekker staan en maak een nieuwe foto. Je kan deze later altijd nog verwijderen wanneer je ruimte nodig heb op je geheugenkaartje. En heb je genoeg ruimte dan kan je de foto thuis op het grote scherm van je pc rustig bekijken.

Kijken naar anderen

Tijd voor een volgende stap in het beter leren zien, sorry beter leren fotograferen. Vorige keer heb ik jullie overal naar laten kijken. Een aantal van jullie zal nu wel zeggen “ik kijk, ik kijk maar ik zie niks. Wat moet ik dan zien?”. Deze vraag is moeilijk te beantwoorden. Als een groep mensen kijkt naar een heideveld aan de rand van een bos dan ziet iedereen wat anders. De een ziet al die paarse heideplantjes bloeien. De ander de kudde schapen die op het heideveld loopt. Een derde ziet het bos achter de heide. Weer een ander ziet alleen de bomen en daardoor het bos niet meer. En misschien ziet er ook iemand de wolken en de lucht boven het bos. Het kan zelfs zijn dat iemand alleen de Ferrari ziet rijden op de snelweg die door het natuurgebied loopt. Iedereen ziet weer wat anders en iedereen ziet dat wat hem interesseert.
Er zijn een aantal sites waar veel foto’s worden geplaatst. Ga daar eens kijken wat andere zien. Bekijk de foto’s en kijk wat jij mooi vind en wat niet. Als je vooral architectuur foto’s mooi vind ga dan eens wandelen in een moderne stad en kijk daar eens rond. Vind je landschap foto’s mooi ga dan de natuur in. Ook wanneer je dieren of planten foto’s mooi vind.
Als je weet wat jij mooi vind dan weet je waar je naar moet kijken. En op een gegeven moment zal je zelf ook van alles gaan zien.
Probeer de volgende sites eens:
– 500px.com
– flickr.com
Hier vind je een hele lijst met sites: photo sharing top 10
Veel plezier met het bekijken van foto’s en veel succes met het zien.

Helder zien

Vorige week schreef ik in het stukje “Ogenblikje” over “zien” en hoe dat de eerste stap is bij het maken van mooie foto’s. Ik was er toen van overtuigd dat dat de eerste stap is, totdat Lis de volgende opmerking plaatste:

“Als je iedereen die het (nog) niet ziet eerst naar de dokter stuurt schiet het niet echt op.”

Dit was natuurlijk grappig bedoeld en zo had ik het op dat moment ook geïnterpreteerd. Totdat ik er over na ging denken. Mijn insteek was het zien met je hersens. Maar zien met je hersens is niet de eerste stap, er zit nog een stap voor: zien met je ogen.
Mijn hele onvolwassen leven heb ik rond gelopen zonder bril. Ik kon alles goed zien, waarom zou ik een bril nodig hebben? Totdat ik rijles ging nemen. Voor het rijexamen wordt een ogen test gedaan en hierbij moet je het kenteken van een stilstaande auto kunnen lezen op een afstand van ongeveer 25 meter. Het is mij gelukt maar ik had er wel veel moeite mee. Dus kwam er een bril. En toen ging er een wereld voor mij open. Het was alsof ik overging van een beeldbuis tv naar een full HD tv. Ik had nog nooit zoveel details gezien.
Een paar jaar geleden zat er een waas voor mijn rechter oog. Heel irritant. Ik dacht dat er een slijm laagje op mijn oog zat en bleef maar wrijven. Hoeveel ik ook wreef, de waas bleef. Tot de waas mij zo erg ging irriteren dat ik maar naar de huisarts ging. De huisarts dacht een lichte staar te zien en dit werd door de oogarts bevestigd. Als je zo visueel ingesteld ben als ik dan schrik je wel even. Achteraf was dat nergens voor nodig. Het vervangen van de lens is een fluitje van een cent, ook voor de patiënt. Je wordt plaatselijk verdoofd en kan de hele operatie volgen. Het vervelendste was nog dat de oogarts een gesprek met je voert terwijl jij, liggend op de operatie tafel, niet echt in de stemming bent voor een gesprek.
Met het geopereerde oog kan ik nu vrij goed zien zonder bril, maar als ik naar buiten ga doe ik nog steeds mijn bril op om nog iets scherper te kunnen zien.
Doe ook eens die kenteken oog test. En als je er moeite mee hebt, zoals ik, wees dan niet ijdel en neem een bril. En als je een waas voor je ogen ziet (letterlijk) ga dan naar de huisarts. Staar kan veroorzaakt worden door medicijnen en kan dus ook op jonge leeftijd voor komen. En 50 is jong als je het over staar hebt.

Ogenblikje

“Tjonge..je moet het maar zien hè. Hoe mooi die kleine simpele dingen kunnen zijn”

Dat was de reactie die Lis plaatste bij een van mijn foto’s vorige week. Ja, je moet het maar zien. Maar is het nu zo bijzonder om dit soort dingen te zien? Zelf vind ik van niet. Ik heb toen ook geprobeerd om Lis te overtuigen dat zij dit soort dingen ook kon zien. Helaas was mijn overtuigingskracht niet groot genoeg. (Je kan het hele gesprek met Lis nalezen hier op mijn foto-blog)

Foto blog

Het gaat goed met mijn foto blog (AdamOnSafari.com). Ik heb nu al 46 foto’s geplaatst (elke foto in een apart bericht) en sta verbaast over het aantal likes en volgers. Er zijn duidelijke verschillen zichtbaar in de statistieken van mijn blogs. Mijn foto blog heeft al 18 volgers terwijl ik hier maar 8 volgers heb. Ook heb ik op mijn foto blog 179 likes tegen over 15 likes hier. Het aantal reacties is hier dan weer hoger. Ik heb hier 21 reactie (mijn eigen antwoorden niet meegerekend) en op mijn foto blog maar 2.
Nu had ik op een gegeven moment het idee dat mensen automatisch van alles een like gaven, maar mijn foto’s van Kamy werden nauwelijks geliked. Terecht, want echt geweldige foto’s waren het niet.
Het grote aantal likes en volgers is goed voor mijn zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen dat ik ook goed kan gebruiken in mijn relatie. Een nadeel is wel dat ik minder tijd besteed aan mijn blog hier, terwijl de berichtjes die ik hier plaats juist mijn focus richten op mijn relatie.