Laat ik eens beginnen met mijn werk. Ik zit op mijn werk in een beetje rare situatie, maar omdat duidelijk te maken moet ik misschien even de voorgeschiedenis schetsen. Ik werk in de automatisering voor een detacheringsbedrijf (bedrijf A) en ben tien jaar lang ingehuurd geweest door een klant (bedrijf B). Twee jaar geleden werd er een onderhoudscontract afgesloten tussen de klant en een ander detacheringsbedrijf (bedrijf C) en iedereen die niet in dienst was van bedrijf C moest vertrekken. Zo vertrok ik daar dus twee jaar geleden.
Een jaar geleden kwam ik weer beschikbaar en werd ik gelijk weer binnen gehaald door de bedrijven B en C. Er kwam wat extra werk aan, maar belangrijker was nog dat zonder mijn kennis van de systemen het werk niet echt op schoot.
We zijn ondertussen weer een jaar verder en de hoeveelheid werk neemt weer af. Er is dus niet genoeg werk om iedereen bezig te houden en wederom werd mijn contract opgezegd. Zoals het er nu naar uitziet zit ik er tot het eind van de maand.
Maar ondertussen worden er wat politieke spelletjes gespeeld met mij als inzet. De klant wil mijn kennis niet weer kwijt raken en het tussen bedrijf wil niet een deel van de opbrengst afstaan. Zo is er een verzoek tot verlenging aangevraagd en heeft mijn project leider aangegeven dat hij een verlenging niet nodig vindt. Ondertussen gaan er ook stemmen op om de tussen partij er helemaal uit te gooien.
Ik maak me er voorlopig nog niet druk om. Ik heb misschien geen werk, maar wel een baan en ik blijf voorlopig elke maand mijn salaris ontvangen. En horen dat je onmisbaar bent doet ook goed.
Omdat ik geen werk heb, heb ik tijdens kantoor uren ook geen uitdaging. En ik ben er de laatste weken weer achtergekomen dat ik een uitdaging nodig heb in mijn leven en liefst een geestelijke uitdaging. Ik heb die uitdaging nu niet in mijn werk en privé heb ik ook geen echte uitdagingen. Ik kan genoeg doen, zoals bloggen en foto’s bewerken, maar een echte uitdaging is dat voor mij nu niet meer. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het nog steeds leuk om te doen maar dan misschien meer als een stukje ontspanning. En ontspanning krijg ik al genoeg.
Dus ik ben opzoek naar een uitdaging, en dan wel een uitdaging die langer duurt dan een paar weken. En Lis vind dat ik een uitdaging moet zoeken die buiten mijn comfort zone ligt. Ze had het zelfs over pottenbakken. Sorry Lis, maar dat gaat het zeker niet worden.
Er zijn wel wat hobby’s in mijn hoofd de revue gepasseerd, maar de juiste heb ik nog niet gevonden. Zo werd ik getriggerd door de blogjes van Morgaine en heb ik de tekeningen uit mijn jeugd nog eens te voorschijn gehaald. En ik denk dat ik tekenen en schilderen maar beter niet kan gaan doen.
Ik heb ook nog gedacht aan portret en modellen fotografie. Daar ligt zeker een uitdaging buiten mijn comfort zone. Niet zozeer in het fotograferen maar meer in het zoeken en benaderen van de modellen. Ik zou natuurlijk op mijn blog een oproep kunnen doen, maar ik verwacht dan niet zoveel reacties.
De uitdaging die misschien nog het meeste kans maakt is het schrijven van een boek. Dat is geestelijk uitdagend en is niet in een paar weken al klaar. En het schijven van een fantasie verhaal ligt ook niet echt in mijn comfort zone. Ik zit echter met één probleem, ik heb nog geen basis verhaal lijn. En zonder verhaal lijn is het lastig een boek te schrijven.
Ik heb ook nog wat leuk nieuws, begin deze week kreeg ik de melding dat ik honderd volgers heb. En ik vind dat bijzonder, of misschien meer verbazing wekkend. Want waarom zou iemand in hemelsnaam mijn blog volgen? En niet één persoon, maar het zijn er zelfs meer dan honderd. En dat voor een blog zonder thema, regelmaat of wat dan ook.
En ik ben jarig vandaag. Nee, ik vier vandaag geen feest, dat doen we volgende week zondag. Dan is mijn vrouw ook jarig geweest (dinsdag) en kan de visite gratis parkeren in de straat.
Adam op Verkenning 